Η βασική ιδέα στην Ολλανδική Λένινγκραντ είναι η ανάπτυξη του Αζ8 στο η7. Η Ολλανδική Λένινγκραντ καλύπτει τα κεφάλαια Α87-Α89 της εγκυκλοπαίδειας σκακιστικών ανοιγμάτων. Με το λευκό να πραγματοποιεί κι αυτός σχηματισμό φιανκέτο στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, η βασική γραμμή είναι η ακόλουθη:
1. δ2-δ4, ζ7-ζ5. 2. η2-η3, Ιη8-ζ6. 3. Αζ1-η2, η7-η6
Στο σημείο αυτό, η κύρια συνέχεια για το λευκό είναι η 4.Αζ1-η2, πλην όμως υπάρχει η αξιόλογη βαριάντα Κάρλσμπαντ (με την κάπως ανορθόδοξη κίνηση 4. Ιη1-θ3, σκοπεύοντας στην τοποθέτηση του ίππου στο ζ4) την οποία θα εξετάσουμε στη συνέχεια. Ας δούμε όμως τη βασική θέση (σημειωτέον ότι η βασική θέση μπορεί να προκύψει μετά από 1. δ2-δ4, ζ7-ζ5. 2. γ2-γ4, Ιη8-ζ6. 3. η2-η3, η7-η6. 4. Ιη1-θ3, ήτοι να προηγηθεί η κίνηση γ2-γ4 της αναπτύξεως του αξιωματικού στο η2, για λόγους όμως καθαρά ιστορικούς, θα προτιμήσουμε να δείξουμε τη θέση μετά από από 1. δ2-δ4, ζ7-ζ5. 2. η2-η3, Ιη8-ζ6. 3. Αζ1-η2, η7-η6. 4. Ιη1-θ3:
Η βαριάντα πήρε το όνομά της από το περίφημο τουρνουά που έλαβε χώρα στο Κάρλσμπαντ το 1923. Στο τουρνουά αυτό παίχθηκαν 4 παρτίδες με τη βαριάντα αυτή, με μικρές παραλλαγές:
α) Στην παρτίδα Αλιέχιν-Ταρτακόβερ (ισόπαλη) ο Αλιέχιν έπαιξε δ2-δ4, η2-η3, Αζ1-η2 και κατόπιν Ιη1-θ3.
β) Στην παρτίδα Μπογκολιούμποβ-Ταρτακόβερ 1-0, τα λευκά έπαιξαν μεν γ2-γ4, αλλά καθυστέρησαν μέχρι την 6η κίνηση να παίξουν τον ίππο στο θ3.
γ) Στην παρτίδα Ρέτι-Αλιέχιν (ισόπαλη) τα λευκά ακολούθησαν το ίδιο σχέδιο με την 2η παρτίδα.
δ) Η παρτίδα Ρουμπινστάιν-Μπογκολιούμποβ 0-1 παίχθηκε όπως και η πρώτη παρτίδα.
Έκτοτε έχει γίνει ένας δημοφιλής τρόπος για τα λευκά να αποφύγουν τις κύριες συνέχειες της Ολλανδικής Λένινγκραντ.
Ο λευκός με την τοποθέτηση κίνηση 4. Ιη1-θ3 αφήνει τη διαγώνιο α8-θ1 ελεύθερη για τον αξιωματικό του. Ο ίππος θα τοποθετηθεί στο ζ4, από όπου θα ελέγχει τα τετράγωνα ε6 και δ5. Επιπλέον, μετά την προώθηση δ4-δ5 ο λευκός θα αποκτήσει πλήρη έλεγχο του τετραγώνου ε6 (Pedersen, 1996).
Η κύρια συνέχεια για τα μαύρα είναι 4...Αζ8-η7, οπότε τα λευκά μπορούν είτε να παίξουν 5. Ιθ3-ζ4, είτε να προωθήσουν το πιόνι γ με 5. γ2-γ4.
Μια ήσυχη γραμμή στις βαριάντες με γ2-γ4 είναι 1. γ2-γ4, ζ7-ζ5. 2. δ2-δ4, Ιη8-ζ6. 3. η2-η3, η7-η6. 4. Αζ1-η2, Αζ8-η7 5. Ιη1-θ3, Ιβ8-γ6:
6. 0-0, 0-0 7. δ4-δ5, Ιγ6-ε5 8. Βδ1-γ2 (όπως ακριβώς παίχθηκε στις τρεις ισοπαλίες των Κορνιούσιν-Ρουστέμοβ, Μαστροκούκος-Ραμπατάτζε, Ντίνστουλ - Μπέχλερ):
Μία ακόμη τυπική ήσυχη γραμμή για τη συνέχεια είναι 4...Αζ8-η7 5. Αζ1-η2, 0-0. 6. 0-0 (Τίμαν-Σπίλμαν, 1989):
Πέραν των ήσυχων αυτών γραμμών, ο λευκός έχει και ενεργητικά σχέδια. Το πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι η προώθηση θ2-θ4 πριν κάνει ροκέ (δηλαδή με 5. Ιθ3-ζ4 και 6. θ2-θ4;!) με σχέδιο το άνοιγμα της στήλης θ. Στην περίπτωση αυτή ο ίππος στο ζ4 γίνεται ακόμη πιο ισχυρός. Συνήθως όμως ο λευκός καθυστερεί μία ή δύο κινήσεις να παίξει θ2-θ4.
Η Βαριάντα Κάρλσμπαντ αποτελεί μία ενδιαφέρουσα εναλλακτική της Ολλανδικής Λένινγκραντ. Με το τίμημα μίας επιπλέον κίνησης, ο Ιη1 αναπτύσσεται στο ζ4, όπου παρενοχλεί την ανάπτυξη του μαύρου, η δε εκδίωξή του με ...η6-η5 δεν είναι και η καλύτερη ιδέα. Το γεγονός και μόνον ότι δοκιμάσθηκε από τους Αλιέχιν, Μπογκολιούμποβ, Ρέτι και Ρουμπινστάιν στο ομώνυμο τουρνουά, την καθιστά μία ενδιαφέρουσα βαριάντα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Pedersen, S. (1996). The Dutch for the Attacking Player. London, Redwod Books.